გიორგი ქსოვრელი
სტაჟიორი
გადავწყვიტე ხალხისთვის საყვარელ და პიროვნულად ძალიან კარგ ადამიანთან, მარჯანიშვილის თეატრის მსახიობ ბაჩუკი დოღონაძესთან ჩამეწერა ინტერვიუ.
-როგორი გრძნობაა როდესაც ხარ მსახიობი და ამით სიამოვნება მოგაქვს ხალხისთვის პროფესიონალური თამაშით?
-ჩემთვის სასწაული სიამოვნებაა…
ცოტა ავნერვიულდი, რა მოკლედ მიპსუხა-მეთქი და მაშინვე მეორე კითხვაზე გადავედი.
-ვინ იყო თქვენთვის ინსპირაციის წყარო, ვინც დაგაინტერესათ სამსახიობო ხელოვნებით?
-განგებამ, მშობლებმა, ინსტიტუტმა, თეატრმა და ალბათ ჩემმა თავმაც.
-თქვენთვის საუკეთესო როლი რომელია, რაც მიგიღიათ თეატრში და არის თუ არა ისეთი პერსონაჟი, რომელსაც ისურვებთით განგესახიერებინათ?
-ბანალურად ჟღერს, მაგრამ ჩემთვის ყველა როლი საუკეთესოა, რაც კი მიმიღია, ბავშვივით მიხარია დღემდე, დასაწყისიდან დღემდე და ალბათ ასეც იქნება სულ. ასე გამორჩეული არ მაქვს, ყველაფერს სიხარულით ვხვდები.
-იყო თუ არა კინო გადამტეხი მომენტი თქვენს ცხოვრებაში , უფრო კონკრეტულად კი „ტიფლისი“-
-ალბათ კი, ყველაფერი წინაა და ამით არ სრულდება, ხალხისგან ვგრძნობ სითბოს, ამიტომ შესრულებული როლიდან გამომდინარე მოახდინა გავლენა.
-როგორია ბაჩუკი დოღონაძის ერთი რუტინული დღე პანდემიის პირობებში?
-რუტინა არ მიყვარს, მაგრამ ვებრძვი, ნათქცამია დეპრესიას გაუღიმე და გაიქცევაო, ამიტომ ჩემთან ვერ ჩერდება, ვკითხულობ ან ფილმებს ვუყურებ, მიყვარს მეგობრებთან ლუდის დალევა ფეხბურთთან ერთად.
-რას ეტყოდი საკუთარ თავს თინეიჯერობის ასაკში დღევანდელობიდან გამომდინარე?
-რას ვეტყოდი და ჯანმრთელად, სწორად იცხოვროს, სწორი აზროვნებით აირჩიოს საქმე, უყვარდეს სამშობლო, ოჯახი და არ უნდა გაბოროტდეს არასდროს, არც უნდა შეშურდეს არავისი…
-დიდი მადლობა, წარმატებას გისურვებთ, იმედია მალე დადგება ის დრო, როცა ცხოვრება ჩვეულ რიტმს დაუბრუნდება.